Το 1960 ΕΚΟΦ. ΤΟ 2011 αριστερός Επιτάφιος στην Κερατέα. Πονάει τώρα η καρδια….

Μετά το πανσπουδαστικό συνέδριο του 1959 δημιουργήθηκε η ΕΚΟΦ , φοιτητική οργάνωση κατ’ αρχήν δεξιά. Τότε μόλις είχε εκλεγεί ο Καραμανλής, μόλις είχε ουσιαστικά τελειώσει ο εμφύλιος. Η ΕΔΑ είχε αναδειχθεί σε αξιωματική αντιπολίτευση και οι καρακάξες του κομμουνιστικού κινδύνου κορυβαντιούσαν. Η ΕΚΟΦ δεξιά; Μοιάζει ανέκδοτο. Έγινε συνώνυμο του τραμπουκισμού, της τρομοκρατίας στα αμφιθέατρα, το μακρύ χέρι της μισαλλοδοξίας, της καταστολής, της χυδαίας Ελληνοψυχίας. Η ακροδεξιά με υπογραφή και άλλωστε τα στελέχη της ελάμπρυναν τους θώκους της χούντας.

Όταν αποκαλείς κάποιον Εκοφίτη, ακόμη και σήμερα 50 χρόνια μετά, είναι γιατί από το μέγεθος της βδελυγμίας σου δεν θεωρείς αρκετό το να τον φτύσεις κατάμουτρα.

Προχθες στην Κερατέα κάποιοι από το ΣΥΡΙΖΑ, έκαναν στο χώρο που μίλαγε ο υπουργός Λομβέρδος αντισυγκέντρωση. Δηλαδή πήγαν εκεί που θα μίλαγε, δήθεν αδιάφοροι κυκλοφορούσαν ανάμεσα στο πλήθος και σε μια δεδομένη στιγμή προσπάθησαν , εντελώς οργανωμένα να βιαιοπραγήσουν.

Ξέρετε για κάποιον «παλιό» αντισυγκέντρωση είναι λέξη φορτισμένη. Τις έκαναν οι Εκοφίτες γιατί εμπρός στη μαζικότητα του φοιτητικού κινήματος μόνο με βία και «δυναμικές» ενέργειες μπορούσαν να αντισταθούν!

Τις έκαναν οι παρακρατικοί γενικά. Αυτοί που θεωρούν αναφαίρετο δικαίωμα, όπως ο υποψήφιος αντιδήμαρχος του ΣΥΡΙΖΑ στην Κερατέα, να διαδηλώνουν εκεί που ο άλλος διαδηλώνει, να διεκδικούν το χώρο του, να τον βρίζουν στο σπίτι του.

Έτσι από αντιδιαδήλωση δολοφονήθηκε ο Λαμπράκης. Από αντισυγκέντρωση στα Προπύλαια άρχισε ο χαμός όπου σκοτώθηκε ο Πέτρουλας.

Στην μεταπολίτευση τείναμε να ξεχάσουμε, οι αφορμές ήταν λίγες ευτυχώς για τις μνήμες της προδικτατορικής κοινωνίας. Μας την θύμισε πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ στην Κερατέα κι αυτό πονά ακόμη πιο πολύ. Γιατί η κατάντια της Αριστεράς είναι κρίμα όχι μόνο για τους αριστερούς.

Στην Ελλάδα η αριστερά είχε μια συμβολική θέση, ιδίως οι καταβολές του ΚΚΕ εσωτερικού, ως εθνικού ηθικού ταγού, σημείου αναφοράς για αξίες, συμπεριφορές και ιδανικά.

Πως; Με αντισυγκεντρώσεις; Με Τσίπρα;

Τη βαθιά νοσταλγία, την πίκρα της απώλειας του Νίκου Παπάζογλου που μας άφησε, «πονάει απόψε η καρδιά», αυτό ανακαλώ, σε ένα διπλό μνημόσυνο παράλληλο, μέρες που είναι σε έναν Επιτάφιο, μια χαίνουσα πληγή που αναβλύζει όταν η αριστερά υπογράφει τον εκφυλισμό της. Μετά τα ΚΝΑΤ δηλαδή ολοκληρώνει την ελλαδική παρακμή της με τα κουρέλια του ΣΥΡΙΖΑ.

Στην Πάτρα ο Νομπελίστας βιολόγος τραμπουκίζεται από οργισμένους αντιφρονούντες. Μάλλον φοιτητές. Άσυλο έχουμε, δημοκρατία ως αυθαιρεσία επικαλούμαστε.

Αυτό το γλίστρημα, η νοηματική μετάθεση των λέξεων, η οικειοποίηση του λεξιλογίου τρομάζει. Ίσως και διδάσκει. Πως η λειτουργικότητα των δήθεν παγίων σημείων αναφοράς δεν υπάρχει, πως η αναζήτηση δεν περιορίζεται, πως η χρεοκοπία έχει ιστορία και βάθος που επιτρέπει τις συγχύσεις στις έννοιες , τις παρεξηγήσεις στα νοήματα. Η κοινωνική αναπαραγωγή χάνει σε λειτουργικότητα, ούτε υπόδειγμα ούτε παράδειγμα συνιστούν τα πεπραγμένα και οι εκπρόσωποι του.

Πριν η παραβατικότητα λοιπόν θεσμοθετηθεί ως κυρίαρχη στρατηγική επιβίωσης σε ανομική κοινωνία, ας αναλογιστούμε τουλάχιστον , ας κάνουμε την εβδομάδα Μεγάλη κι ας την κάνουμε των Παθών με την έννοια της προσωπικής επιείκειας και περισυλλογής.

Γιατί για παραπάνω και παραπέρα δεν βλέπω, δεν φαίνεται. Με την χρονική του όρου σημασία, η εβδομάδα μπορεί να κρατήσει, να γίνει πολύ, άπειρα σχεδόν Μεγάλη. Και των Παθών

 http://www.newsit.gr/