Του Κωνσταντίνου Ζούλα
Ας ξεκινήσουμε με μια παραδοχή. Κανείς δεν θα ήθελε να είναι στη θέση
του Αλέξη Τσίπρα. Θυμηθείτε μόνο τα προεκλογικά νταηλίκια, τα
«Ολανδρέου», τα «go back, κυρία Μέρκελ» και φέρτε τον τώρα στο μυαλό
σας. Οπως τον βλέπουμε στις τηλεοράσεις, με το καθ’ όλα αμήχανο, και,
αναξιοπρεπές για πρωθυπουργό, ύφος να εκλιπαρεί τους «τοκογλύφους
δανειστές» να τον βοηθήσουν για να μην καταρρεύσει η «περήφανη χώρα» που
–κατά τα δικά του λεγόμενα– δεν χρειαζόταν άλλα δάνεια και θα έσκιζε τα
μνημόνια.
Το πρόβλημα, βέβαια, δεν αφορά τι νιώθει ο κ. Τσίπρας, αλλά αν έχει
κατανοήσει, επιτέλους, ότι όσα έλεγε μέχρι πρότινος ήταν εκτός τόπου και
χρόνου. Γιατί αυτό θα καθορίσει τις αποφάσεις του τις επόμενες
εβδομάδες οι οποίες, καλώς ή κακώς, θα επηρεάσουν το μέλλον ακόμη και
των παιδιών μας. Καίτοι, λοιπόν, δεν είναι ευχάριστο, ας προσπαθήσουμε
να μπούμε για λίγο στο μυαλό του μήπως καταλάβουμε τι μας ξημερώνει.