Του Β.Π. Καραγιάννη
Οσες φορές η διάθεση με βρίσκει υπολανθάνοντα ψυχικώς κι ελαφρώς υποκρυπτώμενον (μήπως και κοιμώμενον) σωματικώς στο στασίδι του εσπερινού, στον καθεδρικό της πόλεως, δίπλα από τον πάσχοντα από διαρκή, σωματική και ψυχική ακουρασία (κι ακορεστία) περί των θεοτικών, εκκλησιαστικών κι αγιονορείτικων ζητημάτων κ. Ν. Κ., κάθομαι κάπως αδόκιμα, σταυροποδητί δηλαδή, προκαλώντας την ήπια ενόχληση και χλεύη των ελάχιστων μετόχων της επιλύχνιας τελετής συνήθως έναντι ζεύγους αγίων ζωγραφισμένων εφ’ υγροίς. Είναι οι άγιοι Αντώνιοι, ήγουν ο Μεγάλος, Καθηγητής της ερήμου (ο όρος καθηγητής χρησιμοποιείται και στην ποδοσφαιρική τρέχουσα και την χαρτοπαικτική συντρέχουσα για τους βιρτουόζους του είδους) κατά τον Συναξαριστή (318 μ.Χ.) και ο Νέος, προστάτης Βεροίας και περιχώρων (15ος-16ος αι).