Γράφει ο Αντώνης Δαλίπης
Ο τόπος αυτός αποδεικνύεται ότι έχει ανάγκη μόνιμα από έναν «μπαμπούλα» ή έναν αποδιοπομπαίο τράγο.
Παλαιότερα, στα ηρωικά χρόνια του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν η Αμερική, τώρα η Ευρωπαϊκή Ενωση.
Ο ευρωσκεπτικισμός όσο πλησιάζουμε στις ευρωεκλογές δυναμώνει, ενώ
αρκετά κόμματα δεξιά και αριστερά από τη «μέση γραμμή» σηκώνουν το
αντικοινοτικό φλάμπουρο.
Ακόμη και κόμμα της δραχμής λειτουργεί
ατύπως, που τέμνει οριζοντίως και καθέτως μέρος του εκλογικού σώματος
και των κοινωνικών ομάδων.
Συνωστίζονται σε αυτό ετερόκλητες
ομάδες και για διαφορετικούς λόγους εξοστρακίζουν το ευρώ, ο άνεργος που
αναζητά μία θέση στον ήλιο, ο εξαγωγέας που θυμάται τις καλές εποχές με
το σκληρό συνάλλαγμα, ο ιδιοκτήτης ακινήτων που ελπίζει σε μία
υποτίμηση για να διπλασιασθεί η αξία της περιουσίας του, αλλά και ο
κεφαλαιούχος που φρόντισε να βγάλει τις καταθέσεις του στο εξωτερικό και
ο φτωχός που -υποτίθεται- δεν έχει τίποτε να χάσει.