Αντικρίζοντας τον Μικη…Από τις σπάνιες στιγμές στη ζωή. Ήταν καλοκαίρι του 2000. Βρέθηκα στο σπίτι του,απέναντι από το βράχο της Ακρόπολης, αντικρίζοντας τον Παρθενώνα. Μόλις κάθισα και συνομιλώντας μαζί του, ένοιωσα ενα συναίσθημα.Είχα την αίσθηση πως είχα απέναντι μου,έναν ΠΕΛΩΡΙΟ ΒΡΑΧΟ.και ένοιωσα δέος. Μολις είχε αποπερατωθεί το ανοιχτό αμφιθέατρο, σ ενα παλιό λατομείο,πάνω από την Ποντοκώμη.Τα μέλη του Πολιτιστικού Συλλόγου του χωριού, αποφάσισαν να δώσουν το όνομά του στο νεόδμητο αμφιθέατρο.Παρακλήθηκα να μεταφέρω την απόφαση του Συλλόγου και να του απευθύνω κοινή
πρόσκληση,να παραστεί και να τιμηθεί για το μεγάλο έργο του.Δυστυχώς, λόγοι πέρα από τη θέλησή του, δεν του επέτρεψαν να ανταποκριθεί. Οτι παραπάνω προσθέσω, σ αυτό που ένοιωσα μπροστά του, θα είναι περιττό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου