Η σιωπή δεν είναι πάντα χρυσός

Της Αναστασίας Τσερέκα

Επειδή η σιωπή δεν είναι πάντα χρυσός, αποφάσισα να μιλήσω και εγώ, υπακούοντας σε αυτό που είπε ο Πυθαγόρας από τη Σάμο: «Αν έχεις να πεις κάτι καλύτερο από τη σιωπή, πρέπει να το πεις». Το οφείλω στην προσωπική, οικογενειακή, επιστημονική και επαγγελματική μου τιμή και αξιοπρέπεια. Μου το επιβάλλει η αγάπη μου για τον τόπο μου, η εσωτερική μου παρόρμηση για προσφορά και δημιουργία, η αγάπη μου προς τα παιδιά.

Δηλώνω με πικρία ότι δεν είμαι η «άλλη», είμαι η Αναστασία Τσερέκα, καθηγήτρια Φυσικής Αγωγής, γέννημα θρέμμα αυτού του τόπου. Όλους τους άλλους τους βλέπω σαν τον ίδιο μου τον εαυτό και δεν ξεχνώ την προτροπή του Ρήγα Φεραίου για το δίκιο του άλλου.

Γνωρίζω ότι τα προβλήματα λύνονται με δημοκρατικό διάλογο, όταν υπάρχει θέληση και σεβασμός της άποψης του άλλου στη βάση του: «Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα αγωνίζομαι, για να μπορείς να το λες». Με μονολόγους, μονόπλευρες ενημερώσεις, εντάσεις και αντισυσπειρώσεις δε λύνονται οι διαφορές, υπερισχύει το

«Εγώ» και το «Εμείς» περιλαμβάνει μόνο αυτούς που ενημερώνονται και πείθονται από εμάς. Αυτό μπορεί να έχει θέση στην πολιτική, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, για την ικανότητα να πείθεις ότι αυτό που λες είναι η αλήθεια, το σωστό και το συμφέρον τους, αλλά στον αθλητισμό και στην παιδαγωγική διαδικασία δεν έχει καμιά θέση.

Ο Τιτάνας Σερβίων δεν έχει μόνο παρόν, έχει και ένδοξο παρελθόν, στο οποίο συνέβαλα εγώ, ο Χρήστος Γυλτίδης, όλοι οι συναθλητές μας και οι προπονητές μας, οι οποίοι, αν και είχαν ιδεολογικές και προσωπικές διαφορές, ενώνονταν κάτω από την κοινή προσπάθεια, τον κοινό σκοπό, και δημιουργήσαμε τη χρυσή αθλητική δεκαετία του 1980 στα Σέρβια.

Το μέλλον του Συλλόγου απαιτεί ενότητα, ομοψυχία, συλλογικό πνεύμα, συλλογική προσπάθεια, άριστο παιδαγωγικό κλίμα. Οι εγωισμοί, οι διχασμοί, οι διαχωρισμοί σε καλούς και κακούς, σε «Εμείς» και «Εσείς», δρουν διαλυτικά, αποτελούν τροχοπέδη της αθλητικής ανάπτυξης, δηλητηριάζουν τις αθώες ψυχές των παιδιών, στέλνουν αρνητικά μηνύματα και διχάζουν τις κοινωνίες. Δεν πρέπει κανείς να ξεχνά ότι ο αθλητισμός υπηρετεί το παιδαγωγικό ιδεώδες, συμβάλλει στην ψυχοσωματική ισορροπία των νέων και προβάλλει έμπρακτα την υψηλή αρετή και την ηρωική ηθική των προγόνων μας.

Αυτά για μένα αποτελούν εντολές και βιώματα, διότι είχα την τύχη να έχω καθηγητή και προπονητή έναν υπέροχο Άνθρωπο με άριστη επιστημονική κατάρτιση και παιδαγωγική επάρκεια. Όταν, μετά από μια δεκαετία στα Σέρβια, πήγε στην Κατερίνη, ενώ είχε πολλές και καλές προτάσεις, ιδιαίτερα στο ποδόσφαιρο, σταμάτησε την προπονητική, επειδή υπήρχαν πολλοί αδιόριστοι καθηγητές Φυσικής Αγωγής, ενώ η οικογένειά του είχε δυο μισθούς. Η παρακαταθήκη του κυρίου Ιωάννη Δημητριάδη αποτελεί για μένα φωτεινό φάρο, φωτεινό αστέρι που φωτίζει την πορεία μου και κρατάει ξάγρυπνη και αυστηρή τη συνείδησή μου.

Είμαι τριάντα χρόνια καθηγήτρια Φυσικής Αγωγής, πρώην αθλήτρια του Τιτάνα Σερβίων, ποτέ δεν παραπονέθηκα για την απουσία πρότασης, ούτε προσπάθησα να αντικαταστήσω κάποιον. Είμαι και εγώ από αυτόν τον τόπο, όπως και η οικογένειά μου. 

 Μπορούν ορισμένοι να μου εξηγήσουν γιατί είμαι η «άλλη»; Εγώ δεν είμαι δική σας;

Μου πρότειναν να αναλάβω, ως καθηγήτρια Φυσικής Αγωγής, βοηθός του συναθλητή μου και συναδέλφου μου Χρήστου Γυλτίδη, τον οποίο εκτιμώ και αναγνωρίζω την προσφορά του. Δέχτηκα με χαρά, για να συμβάλω στην περαιτέρω ανάπτυξη του τμήματος στίβου του Τιτάνα Σερβίων. Αυτό υπαγορεύεται και από την επιστημονική ηθική και δεοντολογία και από τις διατάξεις του νόμου 4809/2021 για τον αθλητισμό. Εγώ δε δέχτηκα να προσληφθώ έναντι άλλου, να έρθω, για να φύγει κάποιος. Τιμώ κάθε συνάνθρωπό μου και ιδιαίτερα τους συναδέλφους μου, τους προπονητές και τους αθλητές. Τιμώ την κυρία Στέλλα Τζικανούλα, την καμαρώνω ως αθλήτρια και χαίρομαι με τις επιτυχίες της. Δεν αντιδικώ μαζί της, δεν έχουμε αντιπαλότητα, είμαστε στην ίδια πλευρά, στον ίδιο χώρο, στην ίδια κοινωνία, στον ίδιο τόπο. Αυτό που θα πρέπει να μας απασχολεί είναι πώς θα προσφέρουμε καλύτερα και περισσότερα, όλοι μαζί.

Εγώ, επειδή θέλω τα απώτερά μου να τιμούν τα πρότερα, επιθυμώ να είμαι παράγοντας της λύσης και όχι του προβλήματος.

Μόνο σε κλίμα ενότητας και συλλογικής προσπάθειας θα δεχτώ να συμμετάσχω. Εγώ δεν προσπαθώ να ορθώνω τείχη μεταξύ των ανθρώπων και ιδιαίτερα των παιδιών, προσπαθώ να τα γκρεμίζω και να χτίζω την προσωπική και οικογενειακή μου ευτυχία δίπλα στην ευτυχία των άλλων.

Αυτό δεν αποτελεί ένδειξη έλλειψης αυτοπεποίθησης και επιλογής της φυγής, αλλά υπεύθυνης παιδαγωγικής στάσης, αγάπης για τον τόπο μας και τα παιδιά μας.

Με εκτίμηση και αγάπη προς όλους Αναστασία Τσερέκα