της Άννας Διαμαντοπούλου από το Protagon.gr
Αυτή είναι η ιστορία της γιαγιάς μου της Ιουλίας και της μάνας μου,
παιδάκι, ένα από τα πέντε, εννέα χρονών τότε, 73 χρόνια πριν, στο
ολοκαύτωμα των Σερβίων. Είναι η ιστορία της Αϊσέ στην πλατεία Βικτωρίας
σήμερα το βράδυ
Hταν εφτά το απόγευμα όταν ένα τράνταγμα στην πόρτα τους
σήκωσε όλους στο πόδι. «Πάρε τα παιδιά και φύγε. Τώρα. Eρχονται! Καίνε
τα πάντα σκοτώνουν όποιον βρουν μπροστά τους». Η γυναίκα μόνη, τριάντα
εννέα χρονών, με πέντε παιδιά, το μικρότερο δεν είχε σαραντίσει κι ο
άντρας της, διοικητής αεράμυνας στην πολιτοφυλακή, είχε πάει στην πόλη.
Στην κωμόπολη αλαλαγμός, οι περισσότεροι είχαν ήδη φύγει.
Εντυσε τα παιδιά με τριπλά ρούχα, έβαλε στο στήθος της όσα χρυσαφικά
μπορούσε (ο πατέρας της φημισμένος χρυσοχόος στα χρόνια της ειρήνης)
έδωσε στο καθένα φαγώσιμα και σαπούνια και ξεκίνησε χωρίς να ξέρει για
πού.