Του Ανδρέα Τσιφτσιάν
Δυστυχώς, τέτοιες
θηριωδίες θυμόμαστε με μία εθιμοτυπική, επετειακή διάθεση μια μέρα του χρόνου. Όμως αυτή η σκιά
ακολουθεί τις γενιές των γενοκτονημέων κάθε μέρα. Μας ακολουθεί ακόμα κι αν δεν
την θυμόμαστε διότι καθόρισε τόσο την προσωπική όσο και την συλλογική μας
ιστορία.
Η Γενοκτονία
εκατομμυρίων ανθρώπων έγινε με «προσωπική» εξόντωση και όχι σπάνια εμπεριείχε το στοιχείο της
απόλαυσης και διασκέδασης. Ήταν η πυρκαγιά
ενός δάσους που όμως το κάθε δέντρο κάηκε ξεχωριστά, όχι με μία δάδα, αλλά με
τόσες όσες και τα δέντρα. Η φόνευση
γινόταν ποικιλοτρόπως αν και ο πιο διαδεδομένος ήταν ο αποκεφαλισμός με
χατζάρια όπου συνήθως τα κεφάλια
παλουκώνονταν μετέπειτα σε