Tου Νίκου Μπίστη
Περί ελπίδας ο λόγος. Ακούστε μια πραγματική ιστοριούλα. Την περασμένη βδομάδα ένα μεσημέρι αν και Νεοφαληριώτης βρέθηκα για φαγητό στο Παλιό Φάληρο. Αφού τέλειωσα κατέβηκα την Αγίου Αλεξάνδρου με τα πόδια. Στα αριστερά το μάτι μου πήρε ένα κατάστημα που διαφήμιζε το προϊόν του ως εξής: «Ίσως το καλύτερο παγωτό καϊμάκι στην Αθήνα». Αν έλεγε σκέτα «το καλύτερο», θα προσπερνούσα, αυτό όμως το «ίσως» με τράβηξε. Μου αρέσουν γενικά οι άνθρωποι που αμφιβάλλουν. Μου αρέσει και το καϊμάκι, μπήκα μέσα. Έψαξα για τον άνθρωπο. Πουθενά. Τελικά τον εντόπισα. Είχε ξαπλώσει σε μια καρέκλα, τα χέρια του πίσω από τον σβέρκο και είχε πάρει έναν υπνάκο.
Περί ελπίδας ο λόγος. Ακούστε μια πραγματική ιστοριούλα. Την περασμένη βδομάδα ένα μεσημέρι αν και Νεοφαληριώτης βρέθηκα για φαγητό στο Παλιό Φάληρο. Αφού τέλειωσα κατέβηκα την Αγίου Αλεξάνδρου με τα πόδια. Στα αριστερά το μάτι μου πήρε ένα κατάστημα που διαφήμιζε το προϊόν του ως εξής: «Ίσως το καλύτερο παγωτό καϊμάκι στην Αθήνα». Αν έλεγε σκέτα «το καλύτερο», θα προσπερνούσα, αυτό όμως το «ίσως» με τράβηξε. Μου αρέσουν γενικά οι άνθρωποι που αμφιβάλλουν. Μου αρέσει και το καϊμάκι, μπήκα μέσα. Έψαξα για τον άνθρωπο. Πουθενά. Τελικά τον εντόπισα. Είχε ξαπλώσει σε μια καρέκλα, τα χέρια του πίσω από τον σβέρκο και είχε πάρει έναν υπνάκο.