Όταν ο Αλέκος Αλαβάνος αποφάσισε να δώσει τα κλειδιά του ΣΥΡΙΖΑ στον
Αλέξη Τσίπρα, ένιωσα -μαζί με μια απορία, είναι η αλήθεια- ένα αίσθημα
ικανοποίησης.
Επιτέλους, ένας αρχηγός από τη δική μας γενιά, ερχόταν να δείξει στους διακομματικούς μαθουσάλες της πολιτικής ότι μπορείς να φεύγεις αξιοπρεπώς, όχι μόνο όταν χάνεις ή όταν δεν σε θέλουν άλλο, αλλά και όταν είσαι πετυχημένος και μπορείς ακόμα να προσφέρεις! Η μετέπειτα πορεία, τόσο του παλιού, όσο και του νέου... κλειδοκράτορα, κυριολεκτικά απογοήτευσαν.
Επιτέλους, ένας αρχηγός από τη δική μας γενιά, ερχόταν να δείξει στους διακομματικούς μαθουσάλες της πολιτικής ότι μπορείς να φεύγεις αξιοπρεπώς, όχι μόνο όταν χάνεις ή όταν δεν σε θέλουν άλλο, αλλά και όταν είσαι πετυχημένος και μπορείς ακόμα να προσφέρεις! Η μετέπειτα πορεία, τόσο του παλιού, όσο και του νέου... κλειδοκράτορα, κυριολεκτικά απογοήτευσαν.