Του Γιάννη Βούλγαρη*
Εχω χρησιμοποιήσει τον αντιφατικό εκ πρώτης όψεως όρο
ριζοσπαστικός συντηρητισμός για να προσδιορίσω αυτό που συνιστά, κατά τη
γνώμη μου, τη φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ τόσο όταν ήταν μικρό κόμμα του 4%
όσο και μετεκλογικά, που έγινε αξιωματική αντιπολίτευση με το σεβαστό
27%. Ριζοσπαστικός, σχεδόν εμφυλιοπολεμικός λόγος, ....
συστηματικός ακτιβισμός, κάλυψη κάθε είδους διαμαρτυρίας ακόμα και
εκείνων που κινούνται στα όρια του απροκάλυπτου τραμπουκισμού,
υπεράσπιση της υπάρχουσας κατάστασης είτε δίκαιης είτε εμφανώς
αντικοινωνικής (όπως η φοροδιαφυγή ή η χωματερή του ΑΠΘ).
Η
παρακολούθηση της πρόσφατης Συνδιάσκεψης του κόμματος ενίσχυσε, νομίζω,
αυτή την εικόνα.