Διαβάζω τις ανακοινώσεις σχετικά με την πλήρωση του ταμιευτήρα του Ιλαρίωνα και έρχονται στο μυαλό μου οι μέρες του ξεριζωμού των κατοίκων της Νεράιδας. Σμηνίτης τότε στην κορφή του Χορτιάτη Θεσσαλονίκης, τα Χριστούγεννα του 73 είχα πάρει άδεια . Πήρα την Ζούνταπ του αδελφού μου που έμενε στην Κοζάνη και κατέβηκα να δω το χωριό μου. Το νερό είχε φτάσει στα πρώτα ισοπεδωμένα σπίτια. Το πατρικό μου , όπου γεννήθηκα, η τεράστια αποθήκη που είχα βοηθήσει τον πατέρα μου στο χτίσιμο, φτιάχνοντας τη λάσπη , ο στάβλος , ο αχυρώνας όλα ισοπεδωμένα, Τα πέντε μαρμάρινα σκαλοπάτια, το τιπέκ στην αυλή μας , που με πολύ κόπο και μεράκι τα είχε λαξεύσει ο παππούς μου (μαρμαρογλύπτης ο παππούς μου) σκόρπια και σπασμένα, κομμένα και τα δέντρα στο κήπο μας , η αμυγδαλιά, η καρυδιά, η κερασιά, η ζερτελιά και η μουριά.