Επίκαιρα Θέματα:

Τρίτη 31 Μαρτίου 2020

Άξιζε τον κόπο;

του Ανδρέα Τσιφτσιάν
Ένα από τα επιχειρήματα μερικών από τους ιδεολογικούς αντιπάλους του Μανώλη Γλέζου ήταν το ορθολογικοφανές ερώτημα,

«άξιζε τον κόπο να πεθάνει τόσος κόσμος για μια σημαία;»

Είναι αλήθεια ότι η πράξη αυτή είχε επιπτώσεις. Ως αντίποινα στήθηκαν στον τοίχο αθώοι Έλληνες και εκτελέστηκαν.

Παραδέχομαι, πως στα χρόνια της ατίθασης και «πολύξερης» νιότης μου απαντούσα σε αυτή την ερώτηση με ένα ξεκάθαρο «όχι». Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από
την ανθρώπινη ζωή. Εφόσον η πράξη σου θέτει σε κίνδυνο τις ζωές άλλων ή την δική σου δεν πρέπει να την κάνεις.

Όταν ζούσα στην Γερμανία είχα δει ένα ντοκιμαντέρ με τον διαβόητο Reinhard Heydrich, ένα από τα πιο σημαίνοντα και φιλόδοξα πρόσωπα της ναζιστικής Γερμανίας. Ήταν ο επικεφαλής του Reichssicherheitshauptamt (RSHA) και ο δεύτερος τη τάξει μετά τον Heinrich Himmler στην ιεραρχία των SS (τα γραφεία τους ήταν δίπλα-δίπλα). Ενημερωτικά, το RSHA (Κεντρικό Γραφείο Ασφαλείας του Ράιχ) ήταν μία υπερσυγκεντρωτική και παράλληλη δομή των SS με ουσιαστικά απεριόριστες αρμοδιότητες. Σε αυτό το γραφείο υπαγόταν η SiPo (Sicherheitspolizei), η KriPo (Kriminalpolizei), η Gestapo (Geheime Staatspolizei) και η Υπηρεσία εξωτερικής ασφαλείας, το διαβόητο «γραφείο 6» δηλαδή οι μυστικές υπηρεσίας αντικατασκοπίας της Wehrmacht. Ήταν η έδρα του «Saoron»!

Τον Heydrich εκτέλεσαν στην Πράγα παρτιζάνοι της Αντίστασης της Τσεχοσλοβακίας. Το πλήγμα για την ναζιστική Γερμανία ήταν τεράστιο. Το τίμημα όμως των αντιποίνων  ήταν η σφαγή  7.500 Τσεχοσλοβάκων.

Θυμάμαι, σε εκείνο το ντοκιμαντέρ, τέθηκε η ίδια ερώτηση:

«Άξιζε τον κόπο να πεθάνει τόσος κόσμος για έναν Heydrich;»

Η απάντηση όλων, ακόμα και των Γερμανών, ήταν «ναι». Αυτό όμως που μου προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν  ότι η απάντηση ακόμη και των συγγενών των νεκρών ήταν επίσης «ναι»! Ένιωσα μία ακατάληπτη ντροπή. Τι θα μπορούσε να είναι πολυτιμότερο ακόμη κι από την ίδια  την ζωή;

Γιατί τα ορφανά απαντούσαν πως, «ναι, άξιζε τον κόπο»; Τι ήταν αυτό που θα μπορούσαν να θέλουν  πιο πολύ από την μάνα και τον πατέρα τους;

Η πράξη των ηρώων έδωσε το έναυσμα της Αντίστασης σε όλη την Ευρώπη. Ενέπνευσε τους γονατισμένους να σηκωθούν όρθιοι.

Βροντοφώναξαν  το μήνυμα της αποφασιστικότητας, της αυτοθυσίας και αυταπάρνησης. Οι μέχρι τότε υποταγμένοι πέρασαν το μήνυμα ότι δεν υπολογίζουν το κόστος, ότι θα αγωνιστούν ακόμη κι αν αυτό τους στοιχίσει την ίδια τους την ζωή, ότι μία ελεύθερη ζωή είναι σημαντικότερη από μια σκλαβωμένη ζωή.

Έδειξαν, ότι μπορεί ο εχθρός  να τους αφαιρέσει την ζωή, όμως υπήρχε  κάτι που δεν μπορούσε να σκοτώσει: Τον λόγο για τον οποίον ζουν.  Έδειξαν δηλαδή, ότι είναι ανίκητοι! 

Τελικά, κάποια στιγμή κατάλαβα, ότι δεν ήταν ο θάνατος του Heydrich το γεγονός που οδήγησε στο αναθάρρεμα του Λαού ενάντια στον ναζισμό, δεν ήταν αυτό που οδήγησε σε ένα κύμα αλληλεγγύης και αντίστασης σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ήταν οι 7.500 Τσεχοσλοβάκοι νεκροί! Αυτοί… ήταν τελικά, η σπορά της αντίστασης.

Κατάλαβα λοιπόν, πως σημαντικότερο πράγμα κι από την ίδια την ζωή, είναι η αξιοπρέπεια!

Αυτό… το οφείλω και στον Γλέζο.

Τα χρόνια πέρασαν και, δεν ξέρω αν «ωρίμασα», αλλά εκείνο το ντοκιμαντέρ μαζί με άλλες βιωματικές εμπειρίες συντέλεσαν στο να λέω σήμερα πως ο Μανώλης Γλέζος είναι ένας εθνικός ήρωας. Ένα σύμβολο της πατριωτικής αριστεράς, μία απάντηση-χαστούκι  σε όλους τους αριστερίζοντες εθνομηδενιστές που θα συνωστιστούν σήμερα να του ψάλλουν επικήδειους.

Ω τι ύβρις… σαν την σβάστικα να κυματίζει στην Ακρόπολη.

Επιμύθιο: Υπάρχει ένα αγαθό που είναι πολυτιμότερο ακόμη κι από αυτήν… την ίδια την αγάπη: Η αυτοθυσία. Την ξεπερνά, την υπερβαίνει, την υπερθεματίζει. Οι άνθρωποι μαθαίνουν να αγαπούν, δεν μπορούν όμως (όλοι) να μάθουν να θυσιάζονται.  Η θυσία της ζωής είναι το αντίτιμο που πληρώνουν οι ήρωες για να σώσουν τον κόσμο. Βλέπεις, δεν ξαγοράζεται  δυστυχώς με λιγότερα τούτος ο κόσμος.  Για όσους θέλουν να τον αλλάξουν, τότε

 η απάντηση στην ερώτηση είναι ΝΑΙ!

Οι νεκροί, αλλά και τα ορφανά τους… ήθελαν!

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώ με τις απόψεις σας. Κι εγώ όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πιστεύω, θαύμαζα το Μανώλη Γλέζο για τους αγώνες του, τις τεράστιες γνώσεις του και τον πράο χαρακτήρα του. Έχω όμως να παρατηρήσω τα εξής. Ο Μανώλης μονοπώλησε την ηρωική πράξη του, ενώ ο Απόστολος Σάντας έφυγε από τη ζωή χωρίς η συντριπτική πλειοψηφία των συμπατριωτών μας να γνωρίζει ότι μαζί με το Μανώλη κατέβασα τη Γερμανική σημαία. Έφυγε από τη ζωή διακριτικά σας ένας άγνωστος. Και ο Μανώλης έπρεπε όταν αναφερόταν στην ηρωική του πράξη να μην ξεχνά ποτέ τον σύντροφό του Σάντα που μαζί έπαιξαν το κεφάλι τους κορώνα γράμματα. Αν καλά θυμάμαι ο Απόστολος Σάντας μια φορά εμφανίστηκε στην τηλεόραση σε μία εκπομπή του Φρέντυ Γερμανού.Ας ευχηθούμε η μνήμη και των δύο να είναι αιώνια. Θεοδόσης Μακρυγιάννης

Ανώνυμος είπε...

ναι, ήταν πολλοί οι Ήρωες που αξίζει να τους θυμόμαστε με τα ονόματά τους. Η Ηρώ Κωνσταντοπούλου, η Λέλα Καραγιάννη, ο Γεώργιος Ιβάνωφ, o Μαθιός Πόταγας, ο Λάκης Σάντας και τόσοι άλλοι, ακόμη και σε τοπικό επίπεδο, γνωστοί αλλά και άγνωστοι. Πάντα θα αδικούμε κάποιους όταν δεν τους αναφέρουμε. Η Ελλάδα γεννάει πάντα ήρωες. Γεννά προδότες, αλλά και ήρωες.

Τον Μανώλη Γλέζο συνάντησα αρκετές φορές σε διαδηλώσεις. Δεν τον γνώρισα όμως προσωπικά. Απεναντίας, γνώρισα πολλούς που τον γνώριζαν προσωπικά κι επιβεβαιώνουν τον χαρακτήρα του, έτσι όπως τον περιγράφετε κι εσείς. Ήταν ένας αγωνιστής μέχρι το τέλος και πρόσφερε εαυτόν στον αγώνα για την διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων.

Αν η «αριστερά» ήθελε να τον τιμήσει πραγματικά και εμπράκτως τότε έπρεπε να διεκδικήσει τις γερμανικές αποζημιώσεις όταν ήταν στην εξουσία. Δυστυχώς δεν το έπραξε. Αυτή είναι μία διαρκής ντροπή του ελληνικού πολιτικού συστήματος στο σύνολό του.

Φιλικά
Ανδρέας Τσιφτσιάν

Ανώνυμος είπε...

ναι, ήταν πολλοί οι Ήρωες που αξίζει να τους θυμόμαστε με τα ονόματά τους. Η Ηρώ Κωνσταντοπούλου, η Λέλα Καραγιάννη, ο Γεώργιος Ιβάνωφ, o Μαθιός Πόταγας, ο Λάκης Σάντας και τόσοι άλλοι, ακόμη και σε τοπικό επίπεδο, γνωστοί αλλά και άγνωστοι. Πάντα θα αδικούμε κάποιους όταν δεν τους αναφέρουμε. Η Ελλάδα γεννάει πάντα ήρωες. Γεννά προδότες, αλλά και ήρωες.

Τον Μανώλη Γλέζο συνάντησα αρκετές φορές σε διαδηλώσεις. Δεν τον γνώρισα όμως προσωπικά. Απεναντίας, γνώρισα πολλούς που τον γνώριζαν προσωπικά κι επιβεβαιώνουν τον χαρακτήρα του, έτσι όπως τον περιγράφετε κι εσείς. Ήταν ένας αγωνιστής μέχρι το τέλος και πρόσφερε εαυτόν στον αγώνα για την διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων.

Αν η «αριστερά» ήθελε να τον τιμήσει πραγματικά και εμπράκτως τότε έπρεπε να διεκδικήσει τις γερμανικές αποζημιώσεις όταν ήταν στην εξουσία. Δυστυχώς δεν το έπραξε. Αυτή είναι μία διαρκής ντροπή του ελληνικού πολιτικού συστήματος στο σύνολό του.

Φιλικά
Ανδρέας Τσιφτσιάν

Το Προφίλ μας