Του Π. Δημόπουλου
Όταν προ διετίας είχα μία εντελώς ασυνάρτητη συζήτηση με κάποιον άνθρωπο του παρόντος πολιτικού καθεστώτος (πραγματικά ασήμαντο ποιόν/ποιά και σε ποιά βαθμίδα), έτυχα της γνωστής εκείνης αντιμετώπισης που τόσοι από εμάς βιώνουμε συχνά: άνευ προσκλήσεως ή προκλήσεως, οι άφθονες υποσχέσεις και επιτιμήσεις έπεσαν σαν καταιγίδα και βέβαια σχεδόν το σύνολο των προτάσεών μου υπαρκτών ή και ανύπαρκτων αγνοήθηκε μεν, δρομολογήθηκε δε άμεσα για την ένταξή του σε πολυνομοσχέδιο του Κράτους και ξεχωριστό άρθρο του Συντάγματος. Γιατί όχι και για βραβείο Νόμπελ.
Όταν προ διετίας είχα μία εντελώς ασυνάρτητη συζήτηση με κάποιον άνθρωπο του παρόντος πολιτικού καθεστώτος (πραγματικά ασήμαντο ποιόν/ποιά και σε ποιά βαθμίδα), έτυχα της γνωστής εκείνης αντιμετώπισης που τόσοι από εμάς βιώνουμε συχνά: άνευ προσκλήσεως ή προκλήσεως, οι άφθονες υποσχέσεις και επιτιμήσεις έπεσαν σαν καταιγίδα και βέβαια σχεδόν το σύνολο των προτάσεών μου υπαρκτών ή και ανύπαρκτων αγνοήθηκε μεν, δρομολογήθηκε δε άμεσα για την ένταξή του σε πολυνομοσχέδιο του Κράτους και ξεχωριστό άρθρο του Συντάγματος. Γιατί όχι και για βραβείο Νόμπελ.